XVII.
Bel m' es, quan la roza floris
E 'l gens terminis s' enansa,
Fas' un vers a m' aventura
Don mos cors es en balansa
C' aug chantar la nueit escura
Per los vergiers e pels plais.
Reis, per los crestians faillis,
Quar Masmut nos fan sobransa;
Coms ni ducx non senh sentura
Miels de vos feira de lansa;
Per l' emperador me dol,
C' a moutas gens fai fraitura;
Tals en plora que n' a jais.
Vostre coratges s' esclargis
Quar n' avetz bon' esperansa;
Sobre Paguans, gens tafura,
Cavalguatz senes duptansa;
Premiers penres l' abadol,
E si anatz ab dreitura
Tro a Maroc, faran lais.
Sel qu' el joi del segle delis
Vei que son pretz dezenansa;
Fils es d' avol criatura
Que fai avol demostransa,
E per tan non baisa 'l col,
Quar gitatz es a non cura,
Estai mais entr' els savais.
Per mi non dic, tan m' abelis
Quan vei molt gran alegransa,
Amors vol calonja s dura,
E non pot aver fizansa,
Si carnal arma non vol,
Quar vei que cors non a cura
Mas de senhor que engrais.
Chantador, lo vers vos fenis,
Aprendetz la comensensa:
Marcabrus per gran dreitura
Trobet d' altretal semblansa;
E tenga lo tug per fol
Qui no conois sa natura,
E no 'l membre per que s nais.
