VII.
Mout mi plai quan vey dolenta
La malvada gent manenta
Qu' ab paratge mov contenta;
E m plai quan los vey desfar
De jorn en jorn vint o trenta,
E 'ls trop nutz ses vestimenta,
E van lur pan acaptar,
E s' ieu ment, m' amia m menta.
Vilas a costum de trueia,
Que de gent viure s' enueia;
E quant en gran ricor pueia,
Per que 'l deu hom la tremueia
Totas sazos tener vueia,
E 'l deu del sieu despensar,
E far sufrir vent e plueia.
Qui son vilan non aerma
En deslialtat lo ferma,
Per qu' es fols qui be no 'l merma,
Quan lo vetz sobrepuiar;
Quar vilas, pus si conferma
En tan ferm loc si referma,
De maleza non a par,
Que tot quan cossec aderma.
Ja vilan non deu hom planher,
Si 'l vetz bras o camba franher
Ni ren de sos ops sofranher,
Quar vilan, si dieus m' ampar,
A cel que pus li pot tanher,
Per planher ni per complanher,
Nuls hom no 'l deu ajudar,
Enans deu lo fag refranher.
Rassa, vilana tafura,
Plena d' enjan e d' uzura,
D' erguelh e de desmezura,
Lur faitz non pot hom durar,
Quar dieu geton a non cura
E leialtat e drechura,
Adam cuion contrafar;
Dieus lur don mal' aventura!